اوتیسم یک اخنلال نورولوژیکی است که خودش را در سالهای اولیه رشدکودک نمایان میکند. این اختلال باعث میشود که مغز فرد مبتلا به اوتیسم نتواند در زمینه رفتار اجتماعی ومهارت های ارتباطی به درستی عمل کند و مزاحم او برای یادگیری, چگونگی ارتباط و تعامل با دیگران به طور اجتماعی میشود. این بیماری بیشتر به علت ژنتیک و نقایص آن است و همچنین به محیط و علل زیست محیطی مربوط است.
بسران ۴ برابر بیشتر از دختران مبتلا به اوتیسم هستند. زایمان زودرس, تاریخچه خانوادگی, سن والدین و شرایط بارداری از علل ابتلا به اوتیسم هستند. هیچ ازمایش بزشکی مانند ازمایش خون و یا تصویر برداری و یا … برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود ندارد.
بیماری اوتیسم درجات مختلفی دارد: ممکن است تنها یک نقص ساده باشد و زندگی طبیعی بیمار را تا حدودی محدود میکند یا ممکن است ناتوانی شدیدی باشد که در آن به مراقبت های اساسی نیاز است.
کودکان اوتیستیک نمی توانند به راحتی با همسن و سالان خود ارتباط برقرار کنند. اجرای برخی حرکات ورزشی ممکن است در بهبود شرایط کلی وکاهش علایم به کودکان کمک کند و ورزش هایی که کودک دوست دارد مثلپیاده روی و … انجام شود.
درمانی برای اوتیسم وجود ندارد اما روش های درمانی میتواند علایم را کاهش دهد و به افراد کمک کند تا احساس بهتری داشته باشند.
تشخیص ومداخله زودهنگام در اوتیسم بسیار مفید است ومیتواند مشکلات رفتاری, کلامی ومهارت های زبانی را بهتر کند.
رویکرد های درمانی شامل:
رفتاردرمانی
بازی درمانی
کاردرمانی
گفتار درمان
و درمان جسمی درمراکز توانبخشی و تحت نظر کار درمانگر, روان شناس و گفتار درمانگر می باشد.